Hallo allemaal,

De 'street-kids' van Maun...Ja, we zijn al weer even terug van een mooie reis door Botswana en ik ben al weer volop in de weer voor een peuter- / kleuterschooltje.

Het is een verhaal apart. Eind juli zaten we met enkele reisgenoten in de Okavango-delta, om het kampvuur in Botswana. Ik vertelde met passie over de schoenendozen en de 20 kilo ‘hulp-paketten’ voor diverse schooltjes. Ook dat er veel Afrikaanse landen zijn waar een behoorlijk bedrag moet worden neergeteld om mijn doos op te mogen halen… …en dat ik daarom geen grote dozen meer verstuurde. Onze gids hoorde het  aan en riep enthousiast ‘ik weet nog wel een schooltje, stuur maar een doos’. Maar zo werk ik niet!! Ik wil het schooltje altijd graag eerst bezoeken om de mensen en kinderen te leren kennen, en te kijken wat er eigenlijk ‘echt’ nodig is.

‘Geen probleem’, riep onze gids Gideon, hij zou wel iets gaan regelen. En zo gezegd, zo gedaan! De dag dat wij met Gideon terug zouden rijden naar Maun (de rest van de groep ging met een vliegtuigje) zouden wij er op bezoek gaan.

In Maun aangekomen liep het al tegen drie uur en overal zagen we kinderen naar huis lopen. Bang dat er geen kinderen meer zouden zijn vroegen we of het wel verstandig was om dit zo laat op de middag te plannen. ‘Geen zorgen, er zijn kinderen!!’, zo werd ons verzekerd. Bij de plaatselijke Spar supermarkt werden we opgepikt door een taxi en naar een buitenwijk van Maun gereden. En ja hoor, alle kinderen waren er nog. De directrice nam ons mee naar haar kantoor om het één en het ander te vertellen. Het zag er in eerste instantie allemaal goed verzorgd uit en ik kreeg het gevoel dat we weinig voor ze konden betekenen. In het kantoor stond een doos met ‘nep’-duplo en een doos met knuffels.

Mag ik op de foto..??Na het gesprek  kregen we een heuse rondleiding en zagen een leuk speeltuintje, in een voor Afrikaanse begrippen ‘luxe’ keuken werd er iedere dag vers gekookt. Daarna  mochten we een kijkje nemen in een kleuter-lokaal, waar net een feest werd gevierd voor een jarige job, die aan zijn gezicht te zien niet alle aandacht even leuk vond. Nog even vragen waarmee de ruim 65 peuters / kleuters normaal speelden, nou, dat bleek dus te komen uit de doos met ‘nep’-duplo en knuffels. That’s it…!! Ze konden dus nog wel iets gebruiken. Fijn, want dan kan ik toch nog aan het werk…

Als afscheid moesten en zouden we op de foto met de directrice, alleen haar mobiel deed het niet, dus mijn fototoestel maar even gebruikt en beloofd dat we de foto in de doos mee gaan sturen.

Ik ben alvast begonnen met het verzamelen van allerlei handige en educatieve spullen voor het schooltje. Nu nog een grote doos en ervoor zorgen dat het een compleet pakket gaat worden. Sowieso met allerlei speelgoed voor binnen en buiten, genoeg voor de grote groep kinderen.

Via deze weg wil ik nogmaals  iedereen bedanken voor het meedenken en aanleveren van alle spullen, dozen enz. enz.

Wordt vervolgd, een ienie-kus,

Ineke.