Wij zijn weer terug in het oh zo warme Nederland (29 juli)!! De tasjes van de sponsors zijn uitgedeeld, helaas niet zoals ik had gedacht.

De reisleiding vond het geen goed idee om hier en daar één of meerdere kinderen een tasje te geven. Zij hadden de ervaring dat er zeker een gevecht zou ontstaan tussen de kinderen om maar zoveel mogelijk in handen te kunnen krijgen. Dat was ook voor ons geen fijn idee, maar wat dan? We zagen zo verschrikkelijk veel kinderen die alles, maar dan ook werkelijk alles, goed konden gebruiken. Onze reisleidster wilde een schooltje bezoeken om de ieniekus-tasjes en de overvolle tas met schoolspullen te kunnen schenken.

Dat werd een heel groot feest!!! Eén van de directeuren, tevens ook priester, was bijzonder in zijn nopjes met alle spullen en liet de kinderen, die in een grote, maar steeds kleiner wordende kring om ons heen zaten, uitgebreid de spullen zien en benoemen. We hadden van alles meegenomen, en van het geld van één van onze geldschieters ook nog het nodige gekocht. Gewoonweg geweldig!
De nietmachine, spons, bordenwisser en schommel vielen erg in de smaak. En niet te vergeten de vier posters (in Oeganda gekocht), met  het alfabet, de cijfers 1 t/m 100, Oeganda en een afbeelding van de wereld. Wat vond de directeur ons Nederland-tje klein. Ook de ieniekus-tasjes hebben we daar achtergelaten, er waren namelijk een behoorlijk aantal wezen op school die zo’n tas prima konden gebruiken.

Derek was zo’n jongen, hij mocht symbolisch het eerste tasje in ontvangst nemen. wat was hij beduusd, met de directeur en twee Mzungu’s (het woord voor blanke/ witte) mee, hij wist duidelijk niet wat hij er mee aan moest. De directeur verzekerde mij dat de overige tasjes ook bij de juiste kinderen terrecht zouden komen. Het gaf een dubbel gevoel; aan de éne kant blij dat we ze geholpen hadden, aan de andere kant “ik had veel meer mee moeten nemen”…

Hoe blij ze waren bleek ‘s avonds, toen ze het goede E-mail adres kwamen brengen, en we een uitnodiging kregen om met al onze vrienden bij de directeur te komen eten, als bedankje. We hebben het niet gedaan, zij kunnen het eten beter aan de kinderen geven, en ze hadden al op ons gerekend in de lodge. Het was heel bijzonder. Wij moesten zeker nog eens terug komen en konden dan in Kisoro kost en inwoning krijgen bij de directeur en zijn familie.
Ik ben zeker van plan deze school een doos te sturen met nog meer schoolspullen, met 290 kinderen kunnen ze nog wel wat gebruiken…

Om een idee te geven hoe de schoollokalen er uit zien, hier een korte beschrijving:
Het zijn kleine hokken met muren van klei, de vloer is onverhard (gewoon aarde, en behoorlijk ongelijk). Er staan een aantal schoolbankjes in waar zeker zes kinderen in zitten. Het enige wat aan de muur hangt is een schoolbord. Heel het schoolgebeuren is klassikaal, ook voor de drie- / vier-jarigen al. Op deze school wonen ze drie maanden intern in kleine kamers met drie bedden (stapelbedden) boven elkaar. Na die maanden gaan ze voor korte tijd naar huis (als dat er tenminste is). Ouders of familie mogen eens per maand langs komen. Er zijn echter heel veel kinderen die daar permanent moeten verblijven.

In ieder geval wat ienie-kusjes (misschien wel klapzoenen) uit kunnen delen.
Sponsors, heel erg bedankt, en ook voor jullie een flinke ienie-smakkerd,

Ineke.